Weg met het deeltijdfeminisme!
Over vrouwen, ambitie en carrière
Heleen Mees
"In Weg met het deeltijdfeminisme! is het meest urgente uit Mees’ columns over vrouwen, ambitie en werk bijeengebracht."
Maar wat is voor Heleen Mees het meest urgente?
Zij stelt dat in Nederlands te veel hoogopgeleide vrouwen werken in deeltijd,in inferieure banen blijven steken en zelf het leeuwendeel van het huishouden doen.
Mees vergelijkt de Nederlandse vrouw met de Amerikaanse vrouw (Mees woont in New York) Deze werken 36 uur per week tegenover de Nederlandse vrouw die 24 uur per week werkt.
De Amerikaanse vrouw bespaart 10 uur per week op koken, schoonmaken en de zorg voor de kinderen. De Amerikaanse vrouw betaalt liever zodat anderen dat werk kunnen doen. Ze maken ruim gebruik van wasserettes, stomerijen, boodschappendiensten en kindermeisjes die zich overdag ontfermen over de kinderen. In New York kan je in het weekend een kookhulp aan huis krijgen om gezonde maaltijden voor de hele komende week klaar te maken.
Doordat zij geen deeltijdbanen hebben kunnen Amerikaanse vrouwen wel de topfuncties bereiken en hebben die ook! Zijn de Nederlandse vrouwen lui? Nee, want zij doen naast die 24 uur het (onbetaalde) huishouden.
Is het de onwil in Nederland om bij gelijke geschiktheid voor een functie te kiezen voor een vrouw? Willen de mannen 'onder elkaar' blijven?
Mees windt zich op over de deeltijdbanen van hoogopgeleide vrouwen, zij bereiken zo nooit de top en zullen bij een eventuele scheiding daardoor altijd slechter af zijn vanwege hun inkomen. Vrouwen moeten ontmoederen...
Verder ageert Heleen Mees tegen het voorstel om vrouwen een jaar 'zoogverlof' te geven. Ze is het er mee eens dat kinderen de borst geven vermoeiend is, vrouwen hebben vooral in het begin nauwelijks een goede nachtrust. Maar een jaar zoogverlof verzwakt de positie van de vrouw nog meer en borstvoeding draagt niet bij aan het scheppen van een band met de vader.
Eigenlijk lijken deze zaken nogal triviaal, bijna luxe problemen, als je deze 'zorgen' vergelijkt met de problemen van vrouwen elders in de wereld wat Mees ook met felle pen beschrijft. Vrouwenbesnijdenissen, ongestrafte verkrachtingen, de abortussen die gepleegd worden of 'verdwijningen' die plaatsvinden als het kind een meisje blijkt te zijn. Het niet of slecht onderwijs krijgen van meisjes, de vrouwen die in sommige landen gelijkgesteld worden met een hond enz. enz.
Persoonlijk vind ik deze zaken van veel groter belang dan je druk maken of Piet of Marie in Nederland aan de top komt.
Natuurlijk zijn er zaken die vragen om verandering zoals ongelijk loon als hetzelfde werk wordt verricht. Niet alleen de vrouw verantwoordelijk stellen als een stel kinderen heeft. Maar ik heb het ook altijd vreemd gevonden dat vrouwen met kinderen tot 5 jaar niet hoefden te solliciteren.
Wat mij stoort in deze columns dat het voornamelijk over vrouwen met kinderen gaat. Ik heb niets gelezen over hoogopgeleide vrouwen zonder kinderen, hebben zij ook een deeltijdbaan? Waarom zitten deze vrouwen dan niet in de topfuncties? Of zitten zij daar wel in?
Wat mij aan het boek zélf stoorde zijn de vele herhalingen van hetzelfde. Weer Neelie, Hilary, Femke, Angela (Merkel) als voorbeelden, weer over Plasterk, weer over het zoogverlof, weer over de vrouw met de deeltijdbaan... vrouwen die geen bestuurlijke functie hebben enz. enz.
In het begin van het boek waren de onderwerpen nog gevarieerd maar verderop in het boek herhaalde Mees zichzelf vaak.
Het is wel een boek dat de nodige, verhitte, discussies kan opleveren, zie . Intermediair
Paperback | 160 Pagina's | Nieuw Amsterdam ISBN10: 9046802140
http://www.heleenmees.nl
© Ditte
mei 2007
2 opmerkingen:
Wat leest Ditte toch veel!
Anyway, in het Parool werd ook flink gediscussieerd over Mees en haar deeltijdfeminisme. Met name hoogopgleide moeders trokken fel van leer. Tja.
De keerzijde is dat ook ik menig hoogopgeleide vrouw ken die niet of amper werkt en in mijn ogen klopt er dan iets niet. Wat Mees aan de kaak stelt, is een van de knelpunten. Al die knelpunten moeten worden aangepakt, ook dat van het deeltijdfeminisme. Ben ik het toch met haar eens. Sorry, hoogopgeleide voltijdmoeders.
En zijn die hoogopgeleide vrouwen die jij kent dan ook moeder?
Daar ben ik nu benieuwd naar... Wat doen die hoogopleide vrouwen die geen kinderen hebben? Waarom zitten zij dan niet op die topfuncties?
Ik vroeg me wel af hoe het dan zit met die kinderen. Waarom hebben die vrouwen dan kinderen als ze eigenlijk geen tijd daarvoor vrij willen maken? Of zoals Mees zegt geen tijd voor vrij moeten maken.
En... waarom wordt er door Mees amper over de vaders gesproken? Waar zijn de deeltijdvaders in het geheel? Het boek roept sowieso vragen en reacties op (of je wil of niet).
Een reactie posten