De gezusters van Vloten
de vrouwen achter Frederik van Eeden, Willem Witsen en Albert Verwey
Cornelie van Uuden en Pieter Stokvis

Het begon allemaal met de cultuurhistorische lijst van dr. Pieter Stokvis, hoofddocent cultuurwetenschappen aan de Open Universiteit. Daarop stonden de gezusters Van Vloten als mogelijk onderwerp.
Joke de Haan-Daling, Hilda Dijkhuizen en Cornelie van Uuden, drie doctorandussen cultuurwetenschappen, wijdden ieder afzonderlijk hun scriptie aan een van de gezusters Van Vloten "Dijkhuizen: 'Er was gewoonweg teveel materiaal. Ik koos ervoor mijn onderwerp toe te spitsen op Martha van Vloten. Pieter was ervan overtuigd dat er zich wel kandidaten zouden melden voor de andere zussen. En inderdaad dat gebeurde.'"
In dit boek zijn de scripties van de Haan-Daling (Kitty), Dijkhuizen (Martha) en Van Uuden (Betsy) door Pieter en Cornelie omgewerkt, herschikt en herschreven.
Bron: emodulair

Johannes van Vloten was een veelzijdig geleerde. Zo ontpopte de theoloog zich niet alleen als filosoof, maar tevens als kunstcriticus, letter- en taalkundige, polemist, hervormer en vrijdenker. Zijn kleindochter Mea Mees-Verwey inventariseerde in 1928 ruim 1500 publicaties van zijn hand. De dichters van de 'Tachtigers' hadden de veelschrijvende spinozist Van Vloten hoog in hun vaandel staan. Dat kon ook moeilijk anders, want zijn drie dochters Martha, Betsy en Kitty trouwden met respectievelijk Frederik van Eeden, Willem Witsen en Albert Verwey. De boekenkast van hun schoonvader speelde in hun leven een belangrijke rol..

Vanwege de levenshouding van Van Vloten zijn de gezusters zeer vrij opgevoed. Zij hoefden niet aan de strakke regels of de bekrompen moraal van hun stand te voldoen. Als voorstander van vrouwenemancipatie en van onderwijs voor vrouwen liet Van Vloten zijn dochters Martha (1857-1943), Betsy (1862-1946) en Kitty (1867-1945) hun opleiding volgen aan de eerste en enige meisjes-HBS van Nederland in Haarlem. Hij vond dat ieder mens, ongeacht afkomst of achtergrond, de kans moest krijgen zichzelf te ontwikkelen.
Er werd door het gezin veel gereisd (naar het buitenland) en gewandeld. Het ouderlijk huis van de gezusters bood een gastvrij onderkomen aan veel tijdgenoten zoals o.a. Kneppelhout en Busken Huet. Martha, Betsy en Kitty groeiden zodoende op in een omgeving waar veel debatten over politiek, literatuur, religie en kunst plaatsvonden
Van Vloten bezat een uitgebreide bibliotheek waardoor veel mensen aangetrokken werden. Zo ook Frederik van Eeden... en via hem Albert Verwey en Willem Witsen.

Tussen Martha en Frederik was er van beiden kanten in eerste instantie geen verliefdheid maar langzamerhand groeide er meer uit hun vriendschap. Frederik had wel moeite met Martha's spontaniteit, zij kon heftig reageren. Hij had liever een vrouw die 'een harmonisch rustig geheel' vormde. Martha's antwoord hierop was: "Ja, lieveling, maar mijn ongelukkige natuur zal je nog veel verdriet en strijd kosten. Ik zal doen wat ik kan en als ik niet ben zoals ik zou moeten zijn dam kán ik dat niet, zul je dat nooit vergeten?"
Het wrange is dat juist Frederik geen 'harmonisch en rustig geheel' was. Martha moet in dit huwelijk veel wegslikken en opvangen zoals de depressies van Frederik, zijn verliefdheden, zijn financiëel slechte situatie, zijn berekendheid, zijn seksuele afkeer van haar enz. Daarbij komt ook nog de dood van hun zoon Paul. De oprichting van de kolonie Walden was eveneens niet het ideaal van Martha maar puur van Frederik en dit kostte dan ook haar huwelijk omdat Frederik wéér verliefd werd, dit keer op Truida Everts die op Walden kwam wonen. Zij bleef echter wel contact houden met Frederik. Je vraagt je af of Martha juist door haar vrije opvoeding zoveel accepteerde. Ze wordt gezien als een vriendelijke, warme vrouw die je altijd het gevoel gaf zeer welkom te zijn. Martha had weinig literaire aspiraties, ze vertaalde werk van o.a. Hans Christiaan Andersen maar schreef zelf niet, wel vertelde ze vaak sprookjes. Ze een goed contact met de dichter Albert Verwey o.a. over zijn werk, Albert is de man van haar zus Kitty...

"'Kitty wist vóór haar huwelijk dat Alberts kunst boven alles zou gaan. Maar zonder Alberts kunst zou het huwelijk voor haar zeker minder aantrekkelijk zijn geweest."

Het huwelijk van Albert en Kitty is harmonieus te noemen, ze beloofden elkaar vrijheid en probeerden dit ook elkaar te geven. Ook al knelden bij hun ook wel eens de banden. In 1897 vraagt Kitty zich af, toen Albert in Duitsland zat, af of hij zijn vrijheid niet zou missen als hij weer thuis was. Zijzelf voelde zich ook vrijer als hij weg was. In een brief schreef zij: 'Als je er bent drukt het mij soms ook dat je niet in mijn huishouden past. is het leven dat je nu hebt niet veel mooier?'
Het stel kreeg zeven kinderen. Kitty regelde alles, van het huishouden tot de onderhoud van het duin bij hun woning in Noordwijk. Ze gaf de kinderen Franse les en verzorgde de correspondentie voor zowel haarzelf als Albert, ze kookte en verstelde kleren. De opvoeding van de kinderen was erop gericht hen te harden. Er werd dus veel gewandeld, de kinderen moesten zich wassen in koud water, het huis werd niet overvloedig verwarmd enz. De opvoeding was gericht op zelfstandigheid. Overal in huis lagen boeken, overal hingen kunstwerken en om de kinderen te leren met minder bevoorrechte kinderen om te gaan werden zij naar de openbare school in Noordwijk-Binnen gestuurd.

Zo harmonieus als het huwelijk van Kitty en Albert was, zo moeilijk was dat van Betsy. Ook dit huwelijk liep op een scheiding uit. Willem kon niet tegen het leven in Ede, hij had het benauwd daar en bleef steeds langer in Amsterdam. Langzamerhand wist hij Betsy te overtuigen dat ze beter konden scheiden. Na de scheiding kreeg Betsy een aantal dingen van Willem zelf te horen die haar erg verbitterde. Zij trouwde een tweede keer maar ook dit huwelijk liep op de klippen. Betsy was excentriek, bohémienachtig. Ze wilde uit het keurslijf van conventies ontsnappen. Ze stond bekend als een lastig portret, pikte niets van niemand en accepteerde geen goedbedoelde raadgevingen. Dit bracht haar soms behoorlijk in de problemen
Zij was echter wel de enige die gedichten schreef

Al met al een mooi, interessant, informatief boek. De vrouwen zijn stuk voor stuk erg apart en bijzonder.
Het boek is goed ingedeeld, beginnende met het ouderlijk huis en jeugd, dan de gezusters, apart besproken in hoofstukken, in hun verlovingstijd, huwelijk, scheiding en laatste levensjaren. Een aanrader!

Paperback | 303 Pagina's | Bert Bakker ISBN10: 9035130871

Linken:
emodulair
Johannes van Vloten
Albert Verwey
Frederik van Eeden
Willem Witsen


© Ditte
mei 2007

Ditte leest.... aangerimpelde buste!

Kijk! Dat is nog eens wat anders dan botox en revitalift enz.
Je kan een topje kopen met aangerimpelde buste!
Op en top vrouwelijk staat er ook nog bij!
Eindelijk een tegengeluid! :-)

Expresso Topje
Een lichtgetailleerd model met romantische look door de kanten details langs de armsgaten en de halslijn.
Verder is dit Expresso topje bewerkt met een sierlijk biesje met kleine knoopjes en een aangerimpelde buste. Op en top vrouwelijk! De top heeft aangeknipte mouwtjes.


Ditte

Ditte leest.... Dove

Beste Ditte,

Echte schoonheid kent geen leeftijd. Vandaar dat we onlangs Dove Pro-Age hebben geïntroduceerd. Een nieuwe productlijn die zorgt voor een stralende conditie van de rijpere huid en haar, zonder daarbij de klok te willen terugdraaien. Bij Dove vinden we dat leeftijd een vrouw juist mooier maakt. Geen anti-age dus, maar Pro-Age!

Rimpelmania
Een boek dat mooi aansluit bij onze Pro-Age visie is 'Rimpelmania'. In dit boek verdiepen Manon Spierenburg en Siska Mulder zich met stijgende verbazing in een onderwerp dat ons allemaal aangaat: de strijd tegen de veroudering. De schrijfsters zetten een vrolijk vraagteken bij de verwarring van deze tijd: Is jong per definitie beter dan oud? Rimpelmania ligt vanaf 26 april in de winkel.

Speciale korting voor Dove vrouwen
Als Dove liefhebber willen we jou de mogelijkheid geven dit boek met een korting te kopen. Lever de bon in bij je boekhandel en betaal slechts €12,40 in plaats van €14,90. (de actieperiode loopt van 26 april t/m 15 juli).

Ga voor meer informatie over Dove Pro-Age en Rimpelmania naar www.dove.com.

Met vriendelijke groet,
Het Dove team

----

Puke, kots, bah.
En ik ben ook geen Dove vrouw.
Niet Pro-Age maar Pro money in the pocket!

Ditte

Ditte leest.... teveel tegelijk

Wilhelm Meisters Leerjaren in het Nederlands.. in het Duits zou ik het niet kunnen lezen (lang leve de vertalers). Die kwam eergisteren via de post dus gelijk in begonnen...
en De gezusters van Vloten die ik gisteren in huis kreeg en tja toch ook even in beginnen, te verleidelijk en ook nog bezig in Pierre Michon... Allemaal geen lichtvoetige, hap-snap-wegleesboeken, allemaal erg interessant. Dus Ditte leest stug door...
Verslagen volgen...

Ditte

Ditte leest... Heleen Mees

Weg met het deeltijdfeminisme!
Over vrouwen, ambitie en carrière
Heleen Mees

"In Weg met het deeltijdfeminisme! is het meest urgente uit Mees’ columns over vrouwen, ambitie en werk bijeengebracht."

Maar wat is voor Heleen Mees het meest urgente?
Zij stelt dat in Nederlands te veel hoogopgeleide vrouwen werken in deeltijd,in inferieure banen blijven steken en zelf het leeuwendeel van het huishouden doen.
Mees vergelijkt de Nederlandse vrouw met de Amerikaanse vrouw (Mees woont in New York) Deze werken 36 uur per week tegenover de Nederlandse vrouw die 24 uur per week werkt.
De Amerikaanse vrouw bespaart 10 uur per week op koken, schoonmaken en de zorg voor de kinderen. De Amerikaanse vrouw betaalt liever zodat anderen dat werk kunnen doen. Ze maken ruim gebruik van wasserettes, stomerijen, boodschappendiensten en kindermeisjes die zich overdag ontfermen over de kinderen. In New York kan je in het weekend een kookhulp aan huis krijgen om gezonde maaltijden voor de hele komende week klaar te maken.
Doordat zij geen deeltijdbanen hebben kunnen Amerikaanse vrouwen wel de topfuncties bereiken en hebben die ook! Zijn de Nederlandse vrouwen lui? Nee, want zij doen naast die 24 uur het (onbetaalde) huishouden.
Is het de onwil in Nederland om bij gelijke geschiktheid voor een functie te kiezen voor een vrouw? Willen de mannen 'onder elkaar' blijven?
Mees windt zich op over de deeltijdbanen van hoogopgeleide vrouwen, zij bereiken zo nooit de top en zullen bij een eventuele scheiding daardoor altijd slechter af zijn vanwege hun inkomen. Vrouwen moeten ontmoederen...
Verder ageert Heleen Mees tegen het voorstel om vrouwen een jaar 'zoogverlof' te geven. Ze is het er mee eens dat kinderen de borst geven vermoeiend is, vrouwen hebben vooral in het begin nauwelijks een goede nachtrust. Maar een jaar zoogverlof verzwakt de positie van de vrouw nog meer en borstvoeding draagt niet bij aan het scheppen van een band met de vader.

Eigenlijk lijken deze zaken nogal triviaal, bijna luxe problemen, als je deze 'zorgen' vergelijkt met de problemen van vrouwen elders in de wereld wat Mees ook met felle pen beschrijft. Vrouwenbesnijdenissen, ongestrafte verkrachtingen, de abortussen die gepleegd worden of 'verdwijningen' die plaatsvinden als het kind een meisje blijkt te zijn. Het niet of slecht onderwijs krijgen van meisjes, de vrouwen die in sommige landen gelijkgesteld worden met een hond enz. enz.
Persoonlijk vind ik deze zaken van veel groter belang dan je druk maken of Piet of Marie in Nederland aan de top komt.
Natuurlijk zijn er zaken die vragen om verandering zoals ongelijk loon als hetzelfde werk wordt verricht. Niet alleen de vrouw verantwoordelijk stellen als een stel kinderen heeft. Maar ik heb het ook altijd vreemd gevonden dat vrouwen met kinderen tot 5 jaar niet hoefden te solliciteren.
Wat mij stoort in deze columns dat het voornamelijk over vrouwen met kinderen gaat. Ik heb niets gelezen over hoogopgeleide vrouwen zonder kinderen, hebben zij ook een deeltijdbaan? Waarom zitten deze vrouwen dan niet in de topfuncties? Of zitten zij daar wel in?

Wat mij aan het boek zélf stoorde zijn de vele herhalingen van hetzelfde. Weer Neelie, Hilary, Femke, Angela (Merkel) als voorbeelden, weer over Plasterk, weer over het zoogverlof, weer over de vrouw met de deeltijdbaan... vrouwen die geen bestuurlijke functie hebben enz. enz.
In het begin van het boek waren de onderwerpen nog gevarieerd maar verderop in het boek herhaalde Mees zichzelf vaak.
Het is wel een boek dat de nodige, verhitte, discussies kan opleveren, zie . Intermediair

Paperback | 160 Pagina's | Nieuw Amsterdam ISBN10: 9046802140

http://www.heleenmees.nl

© Ditte
mei 2007

Ditte leest... Frank Koenegracht en Sjoerd Kuyper

Dank voor je brief, het gaat iets beter
Frank Koenegracht en Sjoerd Kuyper

De twee vrienden schrijven elkaar brieven op rijm
Nou ja, rijm... af en toe voel je je er een beetje unheim-
isch bij. Want soms wordt een woord middenin afgebroken
zodat het toch in het rijmjasje kan worden gestoken.
maar dat mag de pret niet drukken
het blijven prettig leesbare stukken.
sommige 'brieven' zijn wel wat melig of flauw
maar andere getuigen van een degelijke knowhow
Allerlei onderwerpen worden aangeroerd
(er wordt in die brieven wat af geouwehoert)
van brugklasser, glazenwasser, klaverjasser
middenklasser tot een pijnlijke plasser.
Vooral dit laatste baarde veel zorgen
want dat ding moet wel het nageslacht waarborgen.
Maar de heren schrijven niet alleen maar meligheid
soms worden serieuze zaken tentoongespreid.
Over ouders, vriendschap, de dood
of over het ellendige, dagelijks gekloot
Een boekje geschreven met een lach en een traan
dat moet je niet aan je neus voorbij laten gaan
bovendien is het fraai gebonden en mooi geïIllustreerd
wat door mij ook zeer werd geapprecieerd

Hardcover | 96 Pagina's | Nieuw Amsterdam ISBN: 9046801357

© Ditte
mei 2007

Ditte Leest... Buffalo

Ditte gaat hometrainen! Spannend!
Dus Ditte leest keer op keer de folder van Buffalo hometrainer.
Na allerlei folders, infomatie, wat-is-het-beste-om-te-doen-overdenkingen is de beslissing genomen. Dit wordt het, buffelen op Buffalo...
Zou het gaan? Zou het lukken? Zou ik, als ik heel voorzichtig begin, weer eens op een echte fiets door de duinen kunnen fietsen?
22 mei komt ie, mijn held, mijn Buffalo! Mijn huistrainer! Wat een modelletje heeft ie...


Buffalo Portland 2 Hometrainer
Deze ergo(home)trainer is verbeterd en geschikt voor therapeutische trainingen.
De Buffalo Portland II is voorzien van draadloze hartslagregistratie via de meegeleverde borstband. Uw prestaties houdt u bij op de gemakkelijk te bedienen en afleesbare computer (snelheid, tijd, afstand, slagen per minuut, niveau, calorieverbruik, hartslag via oorclip, hartherstelprogramma en watts. Instelbaar op 12 programma’s.

Eenvoudig zelf te monteren.

Buffalo Portland II

Kenmerk Kenmerkwaarde
Met:
- computer (snelheid, tijd, afstand, slagen per minuut, niveau, calorieverbruik, hartslag via oorclip, hartherstelprogramma en watts.
- instelbaar op 12 programma’s
- magnetische weerstandsregeling
- tot 16 niveaus
- totaal gewicht 13 kg (vliegwiel - 9.5 kg)
- verstelbaar gepolsterd zadel
- verticaal, horizontaal verstelbaar stuur
- draadloze hartslagregistratie via borstband (meegeleverd)
- transportwieltjes aan de voorkant
- stabilisatievoetjes achter
- inclusief netadapter
- maximaal toelaatbaar gewicht 150 kg
- opstelmaat (hxbxl): 144x52x101 cm

Ditte

Ditte leest... Hermann Hesse

Tussen de raderen
Herman Hesse

Een autobiografische roman, geschreven in 1906.
Hesse beschrijft hier in feite zijn eigen jeugd en de dubbele gevoelens die hij toentertijd had. Hans Giebenrath en Hermann Heilner vertegenwoordigen deze gevoelens.

Hans Giebenrath is de zoon van Joseph Giebenrath, tussenhandelaar en agent. Een in en in fatsoenlijk man, zoals iedereen in het dorpje.
"Hij had met iedere buurman naam en huis kunnen ruilen zonder dat er iets zou zijn veranderd."
Zijn zoon echter was bijzonder...
"Je hoefde maar naar hem te kijken, hij onderscheide zich duidelijk van andere jongens. Het dorpje in het Zwarte Woud had nog nooit iemand voortgebracht, nog nooit was daar een mens geboren wiens blik en invloed buiten de grenzen reikten. God weet waar de jongen die ernstige ogen, dat intelligente voorhoofd, die voorname tred vandaan had. Misschien van zijn moeder? Zij was al jaren dood [...] Zijn vader kwam niet in aanmerking."
Hans Giebenrath was begaafd, had een goed stel hersens, en dit betekende dat zijn toekomst vast lag... via het staatsexamen naar het seminarium in Tübingen en dan dominee of leraar worden. Heel het dorp was trots op hem maar Hans moest voordat hij het staatsexamen ging doen bijna dag en nacht studeren. De druk van de rector, wiskundeleraar, dominee en andere leraren was zeer groot, hij móest het halen zodat zij trots op hem konden zijn. Hans zélf was ook eerzuchtig en zelfs als hij mocht ontspannen leerde hij toch nog verder. Zijn vader zag dit alles vol welgevallen en trots aan. Tegen de tijd van het examen was Hans doodmoe, werd hij gekweld door hoofdpijn, was bleek en angstig. Stel dat hij het niet zou halen...
Gelukkig gebeurt dat niet, Hans slaagt wél en hoeft daarna niet meer naar school, hij heeft vakantie! Vol verwondering en blijdschap ziet hij zijn omgeving weer, geniet van zijn vrijheid, de natuur, het vissen maar niet voor lang...
Weer wordt er een beroep op Hans gedaan, hij moet maar vooruit studeren dan heeft hij een voorsprong op het seminarie en zo gebeurt.
Eenmaal op het seminarie blijft hij aanvankelijk de voorbeeldige leerling totdat hij in contact komt met Hermann Heilner. Hermann is precies het tegenovergestelde van Hans. De stille, schuwe, ijverige jongen tegenover de theatrale, poëtische Heilner. Zo slaafs als Hans alles opvolgt, zo recalcitrant is Heilner. Hij zet zijn vraagtekens bij de leerstof en dacht écht na.
Heilner heeft 'lichtzinnige' gedachten, hij leeft voor de taal, schrijft gedichten. De klassieke talen die hij moest leren bezag hij van alle kanten en haalde er meer uit dan "menig zwoeger, die alle woorden kende en geen leesfouten meer maakte."
Voor Hans was dit alles nieuw. Hij die eerzuchtig was bezag met verbazing hoe makkelijk Heilmer met de leerstof omging en toch gezien werd als een intellligente jongen. Heilmer begon Hans aan te vallen over zijn ijver...
"Je werkt toch niet vrijwillig en graag zoveel, je werkt alleen omdat je bang bent voor de leraren of voor je ouwe heer. Wat heb je d'r aan om de eerste of tweede te worden? Ik ben twintigste en desondanks niet dommer dan jullie eerzuchtige werkezels."
Hans raakt in de war, probeert krampachtig toch zijn hoge standaard te bewaren maar het lukt hem niet meer. Lijdzaam zien de leraren hoe hun uitmuntende leerling afzakt naar de middenmoot. Heilner trekt zich negens wat van aan en doet wat hij wil maar dat zit niet in Hans zijn karakter en langzamerhand werkt de tweestrijd in Hans destructief... De hoofdpijnen nemen toe, hij krijgt black-outs, wordt apathisch...

In werkelijkheid overkwam Hermann Hesse in zijn jeugd hetzelfde. Zijn ouders waren erg conservatieve en diepgelovige mensen. Hermann was een uitstekende leerling en ook hij was daardoor voorbestemd voor het seminarie. Ook hij zag en voelde de verstikkende werking. De Hans in het boek is de jongen in Hesse die wil voldoen aan de eisen van zijn omgeving en daar niet tegen opgewassen blijkt, de Hermann in Hesse is degene die in opstand komt tegen de druk en dwang met alle onmacht, wanhoop en tegenstrijdige gevoelens die daarbij horen. Hesse weet dit proces van beide jongens schitterend weer te geven.

Paperback | 190 Pagina's | Atlas 2007 ISBN: 9045008181 oorspronkelijke titel Unterm Rad Vertaald door L. Coutinho, M. Coutinho

© Ditte
mei 2007 .

Ditte leest... Het toiletgebeuren

Nee, ik lees niet dit boek maar een site over het toiletgebeuren o.a. over 'het gemak' zelf. Dit plaatje is een van de 'gemakken'.
Je moet er niet aan denken dat deze boeken uitgeleend worden...

Meer toiletgebeuren (wel flauw)
http://www.cubra.nl/edschildersboekencolumn/28092003poepen.htm

Hoe ben ik eigenlijk op die site beland, vraag ik me nu af.

Ditte

Ditte leest... Linda Olsson

Astrid & Veronika
Linda Olsson

Deze debuutroman van Linda Olsson doet je onmiddellijk verlangen naar meer... Ongelooflijk mooi zet Olsson twee vrouwen neer met al hun gebreken én kracht.

Zweden, twee huizen, voor de rest niets. In het ene huis woont Astrid , een vrouw op leeftijd die een teruggetrokken leven leidt. Het andere huis staat leeg totdat Veronika, een jonge schrijfster, het huurt.
Astrid ziet Veronika arriveren in de ijzige kou, er ligt een flink pak sneeuw. Beide vrouwen observeren elkaar maar contact is er aanvankelijk niet. Astrid, eenzaam als ze is, vindt het prettig weer een verlicht raam te zien. Veronika wil schrijven, nadenken, tot zichzelf komen, om alles wat er gebeurd is een plek te geven. Beide vrouwen voelen dat ze elkaar met rust moeten laten.
Veronika heeft de gewoonte aangenomen om elke dag een stuk te wandelen en als ze dat op een dag niet doet besluit Astrid te kijken of alles wel goed is.
Zo ontstaat er een voorzichtige vriendschap. Beiden zijn enorm kwetsbaar, bang voor het contact dat eventueel pijn kan gaan doen. Langzamerhand onstaat er een wederzijdse waardering en stukjes bij beetjes vertrouwen ze elkaar hun gedachten en gevoelens toe.
Astrid heeft een groot geheim dat ook de reden is van haar teruggetrokken bestaan.
In het dorp vinden ze haar een heks maar in wezen is het een vrouw die diep heeft moeten gaan, enorm veel innerlijke pijn heeft ervaren en daardoor een innerlijke wijsheid heeft gekregen. Zij is het ook die Veronika helpt om haar gevoelens te verwerken en zodanig te bekijken totdat er weer ruimte komt om verder te gaan.

Linda Olssen weet op een prachtige manier de voorzichtige toenadering van beide vrouwen weer te geven. Ze laat de vrouwen om beurten aan het woord, je kan bijna zelf voelen hoeveel moeite het kost om elkaar hun gevoelens, pijn en verdriet te vertellen. De vrouwen voelen elkaar perfect aan, zoals waarschijnlijk alleen vrouwen elkaar kunnen aanvoelen. Toch is het geen loodzwaar verhaal. Olsson weet goed de balans te bewaren. Ze kan erg beeldend de wisselende seizoenen en de streek rondom beide huizen weergeven zodat je het gevoel hebt dat je er zelf geweest bent. Door de afwisseling van het beschrijven van de omgeving en de verhalen van Astrid en Veronika blijft het verhaal subtiel en in evenwicht.
Meer moet ik er niet over vertellen, het is een boek dat gelezen moet worden en daarna volgt het nagenieten.

Paperback | 221 Pagina's | Archipel, Uitgeverij ISBN: 9063052855 Vertaald door Karst Dalmijn

© Ditte
mei 2007

Ditte leest.. A.M. Homes

Dit boek redt je leven
A.M. Homes

Richard, woonachtig in Los Angeles, is rijk, heeft een mooi huis, prijzige kunstwerken aan de muur, mooie Mercedes, een werkster die er elke dag is, een dietiste die zijn uitgebalanceerde maaltijden klaarmaakt, een filmster als buurman, kortom, Richard heeft alles waar velen van dromen. Hij hoeft alleen maar elke morgen op zijn computer te kijken hoe zijn financiële situatie is en eigenlijk maakt het niet uit of de beurs schommelt, hij heeft geld genoeg. Maar dan krijgt Richard pijn, heftige pijn en deze pijn maakt dat hij wakkerschudt uit zijn op zichzelf gericht leventje. Hij beseft dat hij wel bestaat maar niet lééft, dat hij geen contact meer heeft met het leven zelf en de mensen die hem lief zijn.
Natuurlijk komt er eerst een ziekenhuis, een dokter aan te pas, maar wat hij mankeert? Hij belt zijn zoon om te melden dat hij in het ziekenhuis ligt en zijn ex-vrouw, die het zoals altijd, eigenlijk te druk heeft om met hem te praten. Ontslagen uit het ziekenhuis neemt hij een taxi en laat zich afzetten bij een donutzaak. Richard heeft een onweerstaanbare trek in donuts!
De eigenaar van de zaak, Anhil, blijkt een bijzonder mens en helpt hem zijn leven een nieuwe draai te geven. Richard blijkt veel meer in zich te hebben dan hij dacht, hij kan onzelfzuchtig zijn, hij gaat mensen helpen en handelt in een noodsituatie zelfs erg moedig.
De nieuwe Richard bevalt hem veel beter. Na een gedwongen, tijdelijke verhuizing naar Mailbu ontmoet hij zijn buurman, een beroemd schrijver, die er een zeer apart leven op na houdt. Ook van hem leert Richard veel, o.a. dat beroemd zijn ook niet zaligmakend is.
Maar uiteindelijk gaat het om zijn zoon die hij gemist heeft, die hij weer wil leren kennen. De zoon wil ook wel maar misschien is er een te lange tijd overheen gegaan?

Aanvankelijk vond ik het wel een erg Amerikaans verhaal, de sport- en voedingsgekte dat Richard vertoonde, de symapthieke, knappe filmster als buurman, het opgeklopte leven, de bizarre situaties die alleen in Amerika kunnen voorkomen. Maar langzamerhand verandert de toon en begint het verhaal je te boeien. Anhil en de excentrieke schrijver zijn apart en bijzonder. Wat als een waanzinnig verhaal begint krijgt iets serieus. Aanvankelijk komt Richard als een leeghoofd over, alleen geïnteresseerd in uiterlijke schijn maar hoe meer je van hem te weten komt hoe interessanter hij wordt. Prettig boek.

Paperback | 348 Pagina's | De Bezige Bij ISBN10: 9023418603

© Ditte
mei 2007

Ditte leest... Pierre Michon

Roemloze levens van Pierre Michon

Dit schrijft Van Oorschot over het boek.
Roemloze levens bevat een achttal levensverhalen. Michon voert personages ten tonele uit het departement van de Creuse, waar hij geboren en getogen is. De levens van de merendeels ongeletterde boeren, worden in zijn verhalen aan de vergetelheid ontrukt. Op de achtergrond van deze hedendaagse legenden verschijnt het zelfportret van de bezeten schrijver ‘zonder geschrift’ die Michon tot zijn vijfendertigste was, opgesloten in een haat-liefde verhouding tot de grote literatuur die hem lokte en tegelijkertijd uitsluit. Michon overwint zijn uitsluiting uit de grote literatuur door de letteren aan zich te onderwerpen: op meeslepende wijze, in een bezwerende stijl, verwoordt hij zijn literaire onmacht. In die paradox ligt de schoonheid van Roemloze levens besloten.

Eigenlijk viel ik voor de kaft. Prachtig dat vrouwtje dat door haar ouderdom bijna geslachtloos lijkt. Maar.. gisteren ben ik er in begonnen en Michon schrijft prachtig. Mooie zinnen, mooie visie.

wordt vervolgd

Ditte leest... d'r eigen gekrabbel

*Zucht* soms valt het niet mee om te schrijven.
Als ik heel moe ben draai ik alles om en wordt het soms een soort Russisch.
Ik zat te denken... zal ik er een spelletje van maken?
Raad wat er staat! :-)
Zo moest ik schrijven staat genoteerd en ik schrijf dus stata genoeet, mensen werd meesn, vragen werd vgran, bloesem werd blmes (<-- zit toch nog iets bloemigs in)
Opvallend dat de beginletter wel altijd op de goede plek staat. Dat scheelt alweer.
Ik kan een heel nieuwe taal gaan uitvinden... de miepismoetaal, of de snapu'tnogtaal, of lamagaantaal.
Maar Miep houdt haar eigen gekrabbel voor gezien en gaat andermans gekrabbel lezen oftwel Miep duikt in een boek!

Ditte

Rarara wat is bedloed?

Ditte leest... Marie Antoinette

Marie Antoinette
Antonia Fraser

Dat Sofia Coppola zich baseerde op deze biografie voor haar film over Marie Antoinette kan ik me voorstellen. Tot in de kleinste details wordt alles beschreven. Van het karakter van de hofdames, tot de kleding, de haardracht, de make-up enz. Voor wie daar in geïnteresseerd is, is het een geweldig boek. Voor mij persoonlijk werd het af en toe teveel. Wat echter vast staat is dat Antonia Fraser uitermate veel research heeft verricht voor dit boek.

Op 2 november 1755 schrijft graaf Klevenhüller, kamerheer aan het hof, in zijn dagboek 'Hare Majesteit is voorspoedig bevallen van een kleine doch volkomen gezonde aartshertogin.' Deze kleine aartshertogin, Maria Antonia, was het vijftiende kind van Maria-Theresia, koningin van Hongarije en keizerin van het Heilige Roomse Rijk, en keizer Frans Stefan.
Maria Theresia was ambitieus en haar kinderen werden strategisch uitgehuwelijkt binnen de vorstenhuizen van Europa. Zo ook Maria Antonia, op 14-jarige leeftijd werd zij uitgehuwelijkt aan de 15-jarige Lodewijk XVI, de latere koning van Frankrijk. Het leven aan het Franse hof was haar totaal vreemd. Ook moest zij opboksen tegen de invloedrijke Madame du Barry, de maîtresse van koning Lodewijk XV. Marie-Antoinette werd heen en weer geslingerd tussen haar functie in Frankrijk en de belangen van Oostenrijk. (Haar moeder oefende grote druk op haar uit.) Tevens waren er problemen rondom het consumeren van het huwelijk. Het duurde zeven jaar voordat dit daadwerkelijk plaatsvond. Dit niet consumeren veroorzaakte vele roddels die echter doorgingen toen zij bevallen was van haar eerste kind, een dochter. Later volgden nog drie kinderen waaronder een zoon. De erfopvolging was veilig gesteld.
Marie Antoinette interesseerde zich voor kunst en de natuur. Zij kreeg van haar man de Petit Trianon welke zij liet verbouwen en opnieuw inrichten. Zij had, volgens de schrijfster, een opvallend goede smaak. In de Petit Triaton liet zij een theater bouwen waar vele bekende acteurs acte de présence gaven. Zelf speelde zij ook graag toneel. In Versailles liet ze ook Le Hameau de la Reine oprichten; een nagemaakte uitvoering van een boerendorpje waar zij in eenvoudige kledij rondliep en 'boerinnetje' kon zijn. (in zoverre dat mogelijk was, als koningin zijnde). Het leven aan het hof ervoer zij als verstikkend.
Marie-Antoinette was niet geliefd bij het Franse volk, vele spotprenten en spottende gedichten werden over haar gemaakt.
De Franse Revolutie maakte een einde aan het hofleven. De koninklijke familie werd weggehaald uit Versailles en gevangen gezet in Parijs waar de rechtzaak tegen Marie-Antoinette gehouden werd. Het einde van Marie Antoinette is dramatisch, vreselijk en tragisch. Haar leven eindigde, zoals bekend, op het schavot.

De schrijfster heeft duidelijk bewondering voor Marie Antoinette. Uit alles blijkt dat zij graag wil aantonen dat zij niet die vreselijke koningin was zoals lange tijd aangenomen werd. Uit alles spreekt een compassie.
Op zich is het een interessant boek maar het was beter geweest als de schrijfster niet had laten verleiden tot het weergeven van zoveel details. Je schrok bij wijze van spreken als er een nieuwe hofdame genoemd werd, dan volgde een reeks van voorouders, details over het uiterlijk en karakter en al dan niet saillante details van deze dame. Ook veel rituelen, zoals het aanreiken van de kledingstukken, welke hofdame wat mocht aanreiken, de rangen en standen onder de hofdames enz. werden uitvoerig beschreven. De kapper, de veren in het haar, de kleding, wie aan het hof mocht leveren, de sierraden, niets ontbreekt in deze biografie, voor mij hoeft dat allemaal niet. Marie Antoinette wordt meer als een romanfiguur neergezet, maar misschien was ze dat ook wel.
Het kleine meisje dat de grote boze wereld binnen moest treden.

paperback met flappen 567 blz. geïllustreerd vertaling Henk Moerdijk ISBN 90 468 0186 1 uitg. Nieuw Amsterdam november 2006

© Ditte
mei 2007

Ditte leest.. neckerman, wehkamp enz gidsen

Jonge meisjes moeten voldoen aan het slankheids-, grote borsten-, beeldschoon zijn ideaal.
Waanzin ten top natuurlijk.

Maar... nu ik 50 ben moet ik ook weer aan een ideaalbeeld voldoen...
Gezien het feit dat ik niet zo mobiel ben bestel ik vaak kleren en ik heb klaarblijkelijk een metamorfose ondergaan...een heel ander mens geworden...
Ik val sowieso ineens in de grote maten want ja, 50 jaar en slank dat lijkt niet te combineren. (in mijn geval volslank :-) )
Maar dan... Een broek voor mijn jeweetwel leeftijd is nu gericht op het draagcomfort en beweeglijkheid! Wow. Jaja dames, het is maar dat u het weet. Er zitten elastieke taillebanden op, of ingezette stukken van eleastiek. De broek zelfs is ook het liefst van stretchmateriaal gemaakt.
Truien hebben een V-hals vanwege het slanke effect. (soms een V-hals tot aan je navel maar.. daar draag je dan weer een hempje met kantje onder)
Rokken hebben strategisch slank afkledende naden en het liefst ook elastisch in de taille.
Jurken zijn wijd, en keurig en natuuuuuuulijk ook afkledend.
T-Shirts hebben een split aan de zijkanten vanwege de bewegingsvrijheid.
Ook hebben deze T-shirts één bloem, het liefst op de schouder, omdat dat zo lekker afleidt van de 'moeilijke' plekken.
T. shirt zijn ook allemaal wijd en lang, de lengte is aangepast aan de maat, wat een geluk toch.
De mouw dient tot over de helft van de bovenarm te vallen. Je zal die vieze ouwe lellen toch maar eens zien, bah.
Ook draagt de vrouw boven de 50 blijkbaar graag comfortabele huispakken. Deze huispakken zijn voorzien van een capuchon!!! (Klaarblijkelijk wonen vrouwen boven de 50 ook in aftandse woningen waar het binnenregent).
Vrouwen boven de 50 dragen ook geen friviool ondergoed, welnee, een b.h. lijkt eerder een vestinggebouw. Ook de tanga's kan je wel vergeten, het liefst draag je een buik- en heupcorrigerende slip die reikt tot de navel, al dan niet met dijbeencorrigerende pijpjes tevens is er een 'tailleband' te krijgen, of een heel pak van dijen tot schouders.
Want stel je voor én 50 én een vetrichel, dat is teveel van het goede. Je zou er onwel van worden bij het zien van zovéél viezigheid toch? (grrrr)
Dit alles wordt natuurlijk wel getoond door zeer slanke dames waarbij de botten bijna door de corrigerende slip heen steken.
Ook draag je echt geen vrolijk kleurtje meer... het liefst kleed je je in effen zwart, bruin, beschaafd rood, donkerblauw maar... let wel... mét afstekend biesje, dit alweer om de aandacht af te leiden van de moeilijke plekken. En wil je iets kleurigs dan meteen ook héél kleurig, felroze, felgeel, felrood, wel effen natuurlijk met de strategische bloem.
Korte broeken kan niet meer, nee men draagt als beschaafde dame een capri (broek tot de kuit).
Bikini's bestaan niet meer maar gelukkig zijn daar de badpakken die allerlei ingebouwde funkties hebben, wonderpakken zijn het, alles pushed up en in, ook al ben je nooit slank geweest, in zo'n badpak ben je het! Daarbij wordt een pareo (omslagdoek) geleverd want liggen in je badpak is heel wat anders dan lopen, dan beweeg je!!! en alles beweegt mee!!! en dat is vies, dus tijdens het lopen sla je een pareo om want je wilt het je medemens toch niet aandoen dat ze lillende bovenbenen zien toch?

Kortom, boven de 50 mag je ook niet meer zijn wie je bent...
Waanzinnig gewoon, net zo waanzinnig als bij de jonge meisjes die zich laten opereren, liften en botoxen om aan het bij hún leeftijd passende ideaalbeeld te voldoen.

Ditte

Spoorloos
Fleur Bourgonje

Fleur Bourgonje werd geboren in 1946 in Achterveld. Haar vader en grootvader waren daar hoefsmeden, haar moeder dreef een winkel in huishoudelijke artikelen en ijzerwaren. In 1968 vertrok ze naar Parijs, eind 1970 naar Zuid-Amerika. Ze woonde tijdens de regeringsperiode van Salvador Allende in Chili, daarna in Argentinië, tot ook daar een militaire staatsgreep een eind aan haar verblijf maakte. Eind 1976 vestigde ze zich in Venezuela (Carácas en Mérida). Gedurende deze jaren bereisde ze heel Midden- en Zuid-Amerika., van Cuba tot Patagonië tot het Paaseiland. Eind 1980 keerde Bourgonje met haar vijfjarige dochtertje terug naar Nederland.
Spoorloos is de debuutroman van Fleur Bourgonje en het bovenstaande is in deze roman verwerkt. Vooral het vrouwenleven in de Zuid-Amerikaanse landen.

Een jonge vrouw, Hanna, vertrekt op een dag uit haar geboortedorp in de Gelderse vallei. Zij werd altijd door iedereen gezien als een vreemd kind, een dromer. Haar moeder is totaal niet verrast dat ze vertrekt. Grootvader ziet haar niet graag vertrekken maar weet dat ze moet, zijn vrouw had hij achteraf gezien ook moeten laten gaan, zegt hij. Zij had hetzelfde onrustige bloed... je hebt háár ogen, zegt grootvader.
Via Parijs belandt Hanna in Zuid-Amerika, waar ze veel over vertelt, met name over het vrouwenleven daar. Makkelijk hebben deze vrouwen het niet gehad. Zo vertelt ze het verhaal over een vrouw die door haar opa misbruikt werd en naderhand een baantje kreeg als dienstmeid bij een rijke familie. Van haar werd verwacht dat ze de zoon des huizes zou inwijden in de liefde. Maar eenmaal zwanger wordt ze de deur uit gezet. Het kind wordt geboren en haar vader vindt - omdat ze toch al de hoer heeft uitgehangen - dat ze daar dan wel haar werk van kan maken. De vrouw onderhoudt met het verdiende geld de hele familie.
Of de vrouw die erg veel van haar man hield. Hij wilde een zoon maar ze gaf hem een dochter... Dat was niet goed en dat laat hij haar duidelijk merken. Helaas kwam er geen volgend kind meer. Pas als zij bij hem vandaan vlucht, beseft hij hoe gek hij op haar was, maar dan is het te laat.
Deze verhalen worden afgewisseld met verhalen over de vader en grootvader van Hanna die beiden smit waren...
Uiteindelijk beseft Hanna dat ze toch niet thuishoort in die landen...

Het zijn indringende, soms schrijnende verhalen. Erg ontroerend is het verhaal van grootmoeder en het relaas over het laatste jaar van vader. Mooi! Het maakt dat ik meer boeken van haar wil lezen.

ISBN 9029015098, Meulenhoff 1985, paperback, 109 pagina's
Pocket | Poema & Pandora Pockets ISBN10: 902545710X (gegevens boek op de afbeelding)

© Ditte
mei 2007

http://www.fleurbourgonje.nl/

De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane
Kate Dicamillo

Een pareltje van een boek. Niet alleen qua inhoud maar ook qua uitvoering. Hardcover met een schitterende tekening voorop maar ook in het boek staan deze prachtige zwart-wit tekeningen van Bagram Itaboulline, het lijken soms wel foto's.

Ooit woonde er in een huis aan de Egyptestraat een konijn dat bijna helemaal van porselein was gemaakt. Alleen zijn oren en staart waren van echt konijnenbont. Het konijn heette Edward Tulane, en hij was groot. Van zijn tenen tot aan de punt van zijn oren was hij wel haast een meter lang.
Edward is gemaakt door een meesterpoppenmaker in opdracht van Pellegrina, de grootmoeder van Abeline. Vanaf de dag dat Abeline Edward heeft gekregen is ze stapelgek op haar konijn. Zij verzorgt hem, kleedt hem iedere dag om in prachtige kleren van zijde. Hij krijgt mooie leren schoenen aan, kortom Edward wordt vertroeteld door haar. Maar Edward vindt het eigenlijk helemaal niet bijzonder dat er zo van hem gehouden wordt. Hij IS toch ook mooi en geweldig? Edward is arrogant, hij heeft kapsones.
Abeline houdt zoveel van hem dat ze het niet ziet, alleen Pellegrina heeft hem door: "Jij valt me tegen" zegt ze tegen hem.
De avond voordat de familie vertrekt naar Engeland vertelt Pellegrina een verhaaltje over een prinses die van niemand hield... Edward zal nog vaak aan dit verhaal terug moeten denken want tijdens de bootreis wordt hij door twee jongetjes in het water gegooid en ligt bijna een jaar op de bodem van de zee. Edward is bang dat hij voor eeuwig daar moet blijven liggen. Maar gelukkig wordt hij opgevist en wordt hij liefdevol verzorgt door Nell. Ook dit geluk duurt niet eeuwig en zo komt Edward bij verschillende mensen terecht die allemaal een gevoel dat hij niet kende bij hem oproepen... Zo leert Edward liefde, verdriet, troost, angst en verlies kennen. Kortom, Edward krijgt gevoel en daar wordt hij een beter konijn van...

"Ik wil niet meer dat er van me gehouden wordt," legde Edward haar uit. "Ik wil geen liefde meer. Het doet te veel pijn."
"Foei," zei de oude pop. "Heb je dan helemaal geen moed?"
"Die ben ik kwijtgeraakt, geloof ik," zei Edward. "Je valt me tegen," zei ze. "Je valt me bitter tegen. Als je niet wilt liefhebben, als jij niet wilt dat er van je wordt gehouden, dan is de hele reis zinloos."(...)
"Doe je hart weer open," zei ze zachtjes. "Er komt heus wel iemand. Er komt iemand om je. Maar eerst moet je je hart weer opendoen."
(...) Nee zei hij tegen zichzelf, nee. Geloof er niet in, je mag er niet in geloven.
Maar het was al te laat.
Er komt heus wel iemand.
Het hart van het porseleinen konijn stond al op een kiertje...

Het mooie is dat Edward, ondanks zijn menselijke trekjes, wel een porseleinen konijn blijft met de beperkingen en fysieke kwetsbaarheid die daarbij horen. Dat maakt het verhaal ook zo goed.
Het boek is opgedeeld in 27 korte hoodstukken maar deze lopen heel vloeiend in elkaar over. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een tekening die op het voorafgaande hoofdstuk slaat.
Iemand schreef over dit boek "Het is een kinderboek, in de echte traditie van het kinderboek. Zoals kinderboeken bijna niet meer gemaakt worden." en dat is precies juist uitgedrukt. Prachtig verhaal!

Isbn 9045103869, Hardcover, 138 pagina's, Querido 2006, vertaling Martha Heesen, Leeftijd 9+

© Ditte mei 2007

www.edwardtulane.com