Ditte leest... Tinseltown

Tinseltown
Judith Visser

In het boek Tegengif werd Kim bedrogen door haar vriend. Ze besloot daarop de prositutie in te gaan om zo een antiphatie tegen mannen op te bouwen. Nooit zou ze meer gekwetst worden...
In Tinseltown treffen we Kim opnieuw aan. Ze is inmiddels schrijfster, haar debuut Tegengif is enthousiast ontvangen, maar er zijn mensen die minder blij zijn met dat debuut. Kim wordt bedreigd. Elke week ontvangt ze dreigbrieven van ene W. Manuel, haar getrouwde minnaar maakt zich erg ongerust en dringt erop aan dat zij naar de politie gaat. Maar ach het zijn 'maar' bedreigingen...
Toch is Kim niet echt happy met de situatie rond Manuel én de brieven.
Als Patricia, een vriendin die ze nog kent uit de tijd dat ze prostituee was, haar uitnodigt om naar Los Angeles te komen hoeft ze ook niet lang na te denken. Maar eenmaal in Los Angeles aangekomen, blijkt Patricia verdwenen.
Kim vetrouwt het niet en moet en zal haar vinden, daarbij schuwt ze weinig om haar doel te bereiken. Ze vindt uit in welk gezelschap Patricia de laatste tijd verkeerde en dringt zich in dat wereldje in. Met verbazing beziet ze de wereld van glamour. Los Angeles is werkelijk tinseltown... een stad van klatergoud.

Ook in dit boek gaat het om bedriegen en bedrogen worden. Was Tegengif de wereld van de prostitutie en bedrogen de mannen hun vrouw, vriendin enz., in dit boek is alles en iedereen nep. Beelschone vrouwen die mannen blijken te zijn. Graatmagere vrouwen met siliconenborsten, botoxlippen enz. Iedereen is van 'plastic' niets is echt. Niemand loopt, alles gaat per taxi of eigen vervoer, al dan niet met chauffeur. Het gaat om zien en gezien worden. Maar dit is enkel een onderdeel van het verhaal.
Hoe Judith Visser het doet weet ik niet maar ze weet te boeien. Soms denk je, als Kim weer iets onderneemt om meer over haar vriendin te weten te komen, meid, meid, heb je nou niets geleerd van je periode in de prostitutie. Ze stapt onbevangen op mannen af met alle gevolgen van dien, onderneemt dingen waarvan je tenen krommen maar toch...
Alles bij elkaar is het een spannend verhaal. Het is een mix van een roman, een thriller en soms zelfs bijna non-fictie.
De schrijfster weet de diverse ingrediënten op een aangename manier door elkaar te mengen. Ze laat de bizarre glamourwereld zien, en die is écht bizar, de zeer nuchtere Kim zorgt echter voor het tegenwicht, zij relativeert en voorziet alles van droog commentaar.
Ze laat de wisselende gevoelens zien die iemand ondergaat als ze een minnares is. Stoppen of doorgaan, de twijfels, het schuldgevoel én het maling hebben aan...
Daarnaast is er nog het spannende verhaal rond de dreigbrieven en de bezorgdheid om Patricia. Knap als je dat allemaal op deze manier in één boek weet te verwerken.

Paperback | 211 Pagina's | Uitgeverij Passage oktober 2007, ISBN10: 9054521759 | ISBN13: 9789054521754

© Ditte
oktober 2007

http://www.judithvisser.nl

Ditte leest... klimaatregulerende maillots

Ha het Verdrag van Kyoto kan opgeheven worden...
De ijskap smelt niet meer, we reguleren vanaf nu het klimaat met onze maillot!
Ze slaan de warmte op! Dus ook geen brandstoftekorten meer!
Hoera voor de maillot!

Ditte

ditte leest... tijd voor echte schoonheid

Dove is een campagne gestart, sceptisch als ik ben dacht ik jaja, het zal wel sluikreclame zijn en misschien is dat het evengoed wel maar dan nog...
Het is in ieder geval 10 x beter dan alle andere troep die je voorgeschoteld krijgt.
Het gaat erom dat kinderen niet meer zichzelf lelijk vinden maar mogen zijn wie ze zijn, ze zijn goed zoals ze zijn, dat is de boodschap en dat vind ik al heel wat!
In ieder geval dúrven ze in te gaan tegen alle fake-reclame.

http://www.tijdvoorechteschoonheid.nl/

Ditte

Ditte leest... Petterson

Paarden stelen
Per Petterson

Trond heeft zich met zijn hond Lyra teruggetrokken in een huisje vlakbij de Zweedse grens waar hij vroeger, die zomer van 1948, een tijdje met zijn vader verbleef. Hij heeft zijn zaak verkocht en het huisje gekocht om daar zijn dagen in alle rust door te brengen. Zijn plan is om het huis langzamerhand op te knappen, in zijn tempo, en samen met zijn hond te genieten van het rustige, mooie landschap aan de rivier. De man geniet en is zeer tevreden met zijn leven daar. Hij verwachtte dat er herinneringen boven zullen komen maar door een ontmoeting met iemand, die ook die zomer aanwezig was, worden de herinneringen heviger dan hij verwacht had.
Die zomer gebeurde er veel heftige zaken die de toen vijftienjarige Trond nooit meer zou vergeten.

Het verhaal deed me erg denken aan De zee van John Banville. In beide boeken draait het om een oudere man, beiden weduwnaar met kinderen die ze zelden zien en waar ze zich ongemakkelijk bij voelen. Beide mannen hebben een zomer meegemaakt die hen vormt voor hun latere leven en bij beiden speelt water een grote rol. In beide boeken wordt teruggekeken naar die ene zomer.
Wat echter het verschil is, is dat in De zee de hoofdpersoon Max een nurkse, depressieve, cynische man is. In Paarden stelen is Trond een bedachtzaam, vriendelijk, tevreden mens. Waar Max zich steeds onrustig voelt en ageert tegen alles wat hem overkomen is, aanvaardt Trond zijn leven zoals het gelopen is.
Trond vraagt zich wel dingen af maar weet ook dat op niet alles een antwoord te vinden is.

Het verhaal heeft niet het sombere, beklemmende wat vaak Noorse schrijvers eigen is. Het is beeldend geschreven en in prachtige, rustige taal verteld... bijv.

Het was alsof er een gordijn was neergelaten. Het was alsof je aan een nieuw leven begon. De kleuren waren anders, de geuren waren anders, het gevoel dat de dingen mij diep vanbinnen gaven was anders. Niet alleen het verschil tussen warm en koud, licht en donker, lila en grijs, maar een verschil in de manier waarop ik bang was en in de manier waarop ik blij was.

Meer moet er niet over het boek verteld worden, het is een boek om zelf te lezen en van het verhaal te genieten.

Paperback, ISBN 9789044506570, 251 pagina's, vertaald uit het Noors door Marianne Molenaar (ut og stjaele hester) Uitgever de Geus 2006

© Ditte
oktober 2007

Ditte leest... Johan Kelders

Zwerver
Johan Kelders

Een indringend boekje dat eruit ziet alsof het op straat gevonden is.
Johan Kelders raakte na de zelfmoord van zijn vrouw behoorlijk in de war. Hij begon te drinken en belandde na verloop van tijd op straat. Een bank in het park werd zijn 'woning'.

Het boekje verhaalt van het jaar dat hij als zwerver Amsterdam doorkruist. Het zijn geen verhalen maar korte, rauwe beschouwingen. En juist door het weglaten van fraaie volzinnen en het niet vragen om medelijden, komen zijn observaties extra hard aan.

Johan lijdt in feite het meest onder het gegeven dat hij geen mens meer is in de ogen van 'gewone' mensen. Zij kijken langs hem heen, door hem heen, hij is vies, een dier, geen mens. Hij bestaat niet.
Een klein gebaar kan zijn hele dag goed maken zoals het krijgen van een banaan van een vrouw, een kop soep, een kus op z'n wang. Zijn leven is keihard, onder de zwervers bestaat geen vriendschap, ze vechten allen voor zichzelf. Het schrijven van Johan roept agressie op, zoals zo veel zaken agressie oproepen...
'Hé, schrijflul.'
Er doemen een paar asozwervers op. Oppassen geblazen. Aso's hebben overal maling aan. Zuipen en spuiten alleen maar.
Eentje pakt mijn balpen en smijt hem in de bosjes. 'Kun je niet meer schrijflullen.'
Ze hebben een hekel aan schrijvende zwervers. Zwervers schrijven niet.(...)"

Of... als hij probeert te schuilen voor de regen...
"Regen.
Mijn grootste vijand.
Na verloop van tijd ben je één bonk vocht. Geen ontkomen aan.
Ik probeer een paar portieken, maar moet weer weg. De wezens willen geen zwervers in hun voorportaal.
'Het is hier geen Leger des Heils,' sneert een tattoo.
'Weg hier of ik roep de wouten,' gromt een bejaard echtpaar.
Ik geef het op.
Uiteindelijk beland ik bij mijn bank. ik rol mijn karton uit en ga eronder liggen.
Dit is mijn favoriete plek als ik het niet meer weet. Mijn eigen hol. Mijn moederbuik. Hier word ik weer kind."

Het is een continue strijd, is het niet de strijd tegen de honger of dorst dan is het wel de strijd om een plek of de strijd tegen de andere zwervers. Onder de zwervers zijn ook rangen en standen, zoals de druggies, de alco's, de tattoos enz. Ze vechten met elkaar, bestelen elkaar én heel af en toe delen ze met elkaar.

Johan Kelders analyseert en vertelt op korte bondige wijze hoe hij alles ervaart, wat iets met hem doet. De stukjes zijn mooi in hun eenvoud, in hun rauwe werkelijkheid. Sommige ontroeren, andere roepen verontwaardiging en woede op of laten je glimlachen. Het is zoals het leven zelf maar in dit geval, een keihard leven, een wérkelijke strijd om te mógen bestaan.

ISBN 9789038890159, 138 pagina's, ingenaaid, uitg: Nijgh & van Ditmar juni 2007
(De stukjes hebben van september 2006 tot februari 2007 elke dag in Het Parool gestaan.)

© Ditte
september 2007

Ditte leest... Omar B.

Oesters of merguez
Omar B.

De in het Marokkaanse stadje Goulmine opgegroeide Omar ontdekt dat hij homoseksueel is. Nadat de man waar hij vrijend mee gezien is, weggestuurd is, raakt hij in een diepe crisis. Er wordt zelfs voor zijn leven gevreesd. Homoseksualiteit wordt niet geaccepteerd in Marokko. Zijn ‘vriend’ wordt ‘op heterdaad’ betrapt met een man en belandt voor twee jaar in de gevangenis. De moeder van Omar zegt dat ‘het’ wel over zal gaan en dat lijkt er inderdaad op. Omar ontmoet een Marokkaans meisje, die woonachtig is in België, het klikt tussen hen, ook seksueel... denkt hij. In België valt veel meer te verdienen en zodoende emigreert hij daar naartoe. Over twee jaar, als ze genoeg gespaard hebben, zullen ze trouwen. België is anders dan hij gedacht had en ook de seksuele aantrekkingskracht die er was tussen zijn aanstaande vrouw en hem blijkt verdwenen. Hij gaat stiekem uit en ontdekt de homo-bars en ontmoet daar een man waar hij een relatie mee krijgt. Maar… die relatie kan niet, mag niet, het zou een enorme schande voor de Marokkaanse gemeenschap zijn waar hij ook in België deel van uitmaakt en voor zijn familie in het thuisland.

Het boek begint met de bootreis van België naar Marokko. In flashbacks krijgen we het levensverhaal van Omar te lezen. Vader was sergeant die nadat hij aan een slachtpartij ontsnapt is enorme woedeuitbarstingen heeft. Zijn vader wil dat hij ook het leger in gaat maar Omar wil verder leren.
'Het ontbreekt je aan discipline. Een portie militaire dril zal je goed doen.'Vader perste zijn lippen zelfverzekerd op elkaar.
Maar ik wilde naar het lyceum, mijn middelbare school afmaken.
' Man haal je toch niks in je hoofd,' brulde hij. 'Zonder hoge relaties, vind je later geen werk! Met of zonder diploma! Trouwens daar hebben we geen geld voor!'
'Daar zal ik wel voor zorgen,' zei moeder ineens.
Vader staarde haar verbluft aan, alsof ze de duivelsverzen had uitgesproken.
Zolang onze kinderen onder hetzelfde dak wonen, mogen ze studeren. Of werken. Dat is hun keuze.''Haar dwingende blik snoerde vader de mond.
En zo gebeurt het ook, moeder gaat werken en Omar naar het lyceum.

We lezen het verhaal van Omar en Moerad, de man waar Omar hevig verliefd op was. We beleven de geestelijke worsteling van Omar die hij ondergaat nadat hij ontdekt heeft dat hij walgt van seksueel contact met vrouwen. Maar ook de opluchting na de eerste vrijpartij met een man én de opluchting dat hij zich toch aangetrokken blijkt te voelen tot een vrouw.
Als rode draad door het boek loopt de relatie tussen Omar en zijn vader.

Het verhaal (met autobiografische elementen) is niet loodzwaar, er zijn grappige stukken zoals het gedeelte waarin Omar Nederlandse les krijgt...
Ben Ali, die pas een Marokkaans restaurant in de Ommeganganckstraat had geopend, zat er de hele tijd als een sfinx bij. Maar toen Dirk over Nederlandse begroetingen begon, veerde hij op.
Tot ziens, dat had hij nog nooit gehoord in de zeven jaar dat hij hier woonde.
'Iedereen zegt hier: salu hee,' poneerde hij met grote stelligheid. 'En het moet zijn "vanwoorzeddega" in plaats van "waar komt u vandaan".'

Mooi is het moment dat Mourad hem vertelt over het bestaan van aantrekkingskracht tussen mannen...
Sommige mannen houden nu eenmaal niet van oesters.’zei hij. ‘Die hebben liever sappige merguez*.’
Zijn hand begon te strelen. ‘Zoals wij.’
Dit is wat ik wil, besefte ik met elke vezel in mijn lijf toen Mourad me dicht tegen zich aantrok(…)

Een goed debuut, vlot en zonder melodrama geschreven. Het geeft de problemen weer waar homoseksuelen tegenaan lopen en in het bijzonder Marokkaanse homoseksuelen.

Paperback | 135 Pagina's | Uitgeverij Houtekiet ISBN10: 9052408971 | ISBN13: 9789052408972

© Ditte
september 2007

* merguez=worst

Lees ook het interview met Omar B.
http://www.liberales.be/cgi-bin/show.pl?interview&omarb&print