Ditte leest... chicklit

De titel doet er eigenlijk niet toe, het gaat erom hoe er over vrouwen en mannen geschreven wordt.
Aanvankelijk vond ik het boek leuk maar hoe verder ik las hoe meer er een enorme boosheid kwam opzetten.
Eigenlijk vind ik het gevaarlijke boeken. Er zit een kern van waarheid in.
Welke vrouw ergert zich niet af en toe aan haar partner. Elke relatie, hoe spannend die ook begint, raakt in een bepaalde gewenning, heeft ook zijn negatieve kanten.
Wat er bij chicklits gebeurt is dat die negatieve kanten enorm uitvergroot worden, elke vrouw zal altijd íets herkennen. Is het niet dat manlief niet altijd attent is, geen bloemen meebrengt of zegt dat je beeldschoon bent dan is het wel de kookkunst, de baan enz van de vrouw die niet met zoveel woorden gewaardeerd wordt.
(Wat niet vermeld wordt in deze boeken is dat vrouwen net zo reageren na een vermoeiende werkdag.)
De vrouw in deze boeken, is de sloof, zorgt voor de kinderen, hun seksleven staan op een laag pitje enz. Ook dat wordt uitvergroot.
En dan komt DE oplossing, de vrouw wordt zich bewust van de situatie en lost dit op door kilo's af te vallen, mannen vallen kwijlend voor haar neer. De vrouwen genieten want ze voelen zich weer aantrekkelijk, kopen uitdagende kleding en hebben nóg meer succes en uiteindelijk dumpen ze manlief om zich in het 'ware' leven te storten.
Natuurlijk is het leuk, je aantrekkelijk te weten. Natuurlijk is het leuk als mannen je waarderend nakijken, daar ben je vrouw voor.
Maar... wie JIJ zélf bent doet er niet toe in deze boeken.
In de vroegere romannetjes ging het er nog vrij onschuldig aan toe, mensen waren niet getrouwd, of woonden nog niet jarenlang samen, hadden nog geen kinderen. Nu in de chicklits zijn het vrouwen die een vaste realtie hebben, soms mét kinderen.
De man snapt de vrouw niet, de vrouw heeft een probleem hij niet, zij gaat uiteindelijk er wat aan doen... zij stort zich in het leven met perfecte kleding, krijgt betere baan en ga zo maar door. Alles wordt beter.

En daar word ik zo kwaad om. Iedereen fiets door de scheiding heen, huilt een tijdje en dan krijgen ze 'het licht' maar dit licht is zo banaal. Ze ontdekken hun 'ware zelf' (een seksbeluste vrouw) en uiteindelijk krijgen ze HEM. De man die hun waardeert en geweldig vindt, uitermate aantrekkelijk is, rijk, en het verstand van een nono heeft. Wat ze zo vervelend vonden in hun ex, hebben die nieuwe vlammen ook, alleen in een aantrekkelijker verpakking (geld en een goed uiterlijk) maar nu zijn ze zo enorm gelukkig.
Wat mij stoort is dat vrouwen zo afgeschilderd worden. (Misschien zal het de man ook storen dat hij zo afgeschilderd wordt als hij deze boeken las), alles draait om het uiterlijk, enige diepgang is er niet, de 'gewone' intimiteit wordt niet genoemd en juist die intimiteit is belangrijk. Of die intimiteit wordt wél genoemd maar die is zo saai en vervelend. Zo lang je maar aantrekkelijk bent (hij ook) is alles goed. Of je met diegene kan praten, of de interesses overeen komen, of je weerklank bij elkaar vindt in je levensvisie dat doet er allemaal niet toe, als je maar aantrekkelijk bent.
Hoe zal het 'boek' verder lezen als deze mensen oud worden, hij en zij niet meer zo strak in het vel, met ouderdomsvlekken, leesbrilletje enz.
Gaan ze dan weer op zoek naar de partner die ze eerst zooo saai vonden?

Ditte